Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Częstochowie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 03 lipca 2018 r.

Sąd Okręgowy w Częstochowie VII Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Adam Synakiewicz

Sędziowie: SSO Aneta Łatanik (spr.)

SSR del. Marlena Kluk

Protokolant: sekr. sądowy Klaudia Musiał

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Częstochowie Mariusza Godlewskiego

po rozpoznaniu w dniu 03 lipca 2018 r. sprawy

M. M. s. K. i T., ur. (...) w B.

oskarżonego o czyny z art. 280 § 1 kk i art. 157 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i art. 64 § 2 kk, art. 280 § 1 kk w zw. z art. 64 § 2 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Częstochowie

z dnia 6 marca 2018 r. , sygn. akt XI K 66/18

orzeka:

1.  zmienia zaskarżony wyrok w pkt 3 w ten sposób, że uzupełnia obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwami o zapis „solidarnie z innymi ustalonymi sprawcami czynów przypisanych oskarżonemu”;

2.  w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

3.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz r.pr. A. B.– Kancelaria Radcy Prawnego w C., kwotę 516,60 zł (pięćset szesnaście złotych sześćdziesiąt groszy) tytułem wynagrodzenia za obronę z urzędu oskarżonego w postępowaniu odwoławczym, przy czym kwota ta obejmuje również należny podatek VAT;

4.  zwalnia oskarżonego od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, obciążając nimi Skarb Państwa.

Sygn. akt VII Ka 494/18

UZASADNIENIE

M. M. został oskarżony o to, że:

1.  w dniu 22 sierpnia 2016 r. w C., działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, po uprzednim użyciu przemocy wobec G. C. w postaci unieruchomienia i zaklejenia ust pokrzywdzonej oraz w ten sposób, iż M. M. uderzył G. C. pięścią w twarz, powodując u ww zasinienie okolicy oka lewego, ranę okolicy oka lewego oraz krwotok do komory ciała szklistego oka lewego, tj. obrażenia ciała naruszające czynności jej narządów na okres trwający powyżej siedmiu dni i grożąc pokrzywdzonej nieustalonym przedmiotem metalowym i paralizatorem elektrycznym dokonali zaboru w celu przywłaszczenia pieniędzy w kwocie 960 zł, biżuterii złotej firmy (...) w postaci bransoletki, pierścionka i łańcuszka z wisiorkiem o łącznej wartości 4800 zł oraz zegarka firmy (...) o wartości 600 zł. czyli przedmiotów o łącznej wartości 6360 zł, przy czym M. M. dopuścił się tego czynu w warunkach powrotu do przestępstwa opisanego w art. 64§2 kk, będąc uprzednio skazany m. in. prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Przysusze z dnia 28.01.2011r. sygn. akt II K 514/10 za przestępstwo z art. 280 § l k.k. i art. 157§2 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k. i art. 64§l k.k. na karę 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 18 grudnia 2011 roku do 8 grudnia 2015 roku, tj. o przestępstwo z art. 280 § 1 kk i z art. 157 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i z art. 64 § 2 kk;

2.  w dniu 19 września 2016 r. w miejscowości K. woj. (...) w salonie (...) działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, używając paralizatora elektrycznego wobec pracownika K. S. doprowadzili go do stanu bezbronności poprzez skrępowanie rąk i nóg taśmami zaciskowymi oraz nałożenie na głowę tkaniny a następnie dokonali kradzieży, w wyniku której zabrał pieniądze w kwocie 2000 zł na szkodę K. S. oraz pieniądze w kwocie 2000 zł na szkodę firmy (...) sp. z oo w C., przy czym M. M. dopuścił się tego czynu w warunkach powrotu do przestępstwa opisanego w art. 64§2 kk, będąc uprzednio skazany m. in. prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Przysusze z dnia 28 stycznia 2011r. sygn. akt II K 514/10 za przestępstwo z art. 280 § l k.k. i art. 157§2 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k. i art. 64§l k.k. na karę 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 18 grudnia 2011 roku do 8 grudnia 2015 roku, tj. o przestępstwo z art. 280 § 1 kk w zw. z art. 64 § 2 kk;

3.  w dniu 5 października 2016 roku w P., woj. (...) na terenie salonu (...) działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, używając przemocy polegającej na popchnięciu oraz skrępowaniu rąk i nóg plastikowymi opaskami doprowadzili A. S. do stanu bezbronności, a następnie zabrali w celu przywłaszczenia komputer przenośny i pieniądze w kwocie 13.000 zł na szkodę A. S. oraz pieniądze w kwocie 2.150 zł na szkodę (...) sp. z o.o. w C., przy czym M. M. dopuścił się tego czynu w warunkach powrotu do przestępstwa opisanego w art. 64§2 kk, będąc uprzednio skazany m. in. prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Przysusze z dnia 28 stycznia 2011r. sygn. akt II K 514/10 za przestępstwo z art. 280 § l k.k. i art. 157§2 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k. i art. 64§l k.k. na karę 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 18 grudnia 2011 roku do 8 grudnia 2015 roku, tj. o przestępstwo z art. 280 § 1 kk w zw. z art. 64 § 2 kk;

4.  w dniu 16 września 2016 roku w B. woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, po uprzednim użyciu przemocy na osobie A. J. – pracownika salonu gier (...) polegającej na przytrzymywaniu go rękami za szyję i przewróceniu na podłogę obiektu oraz założeniu pokrzywdzonemu opasek na kończyny doprowadzili tę osobę do stanu bezbronności, a następnie zabrali w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie łącznie co najmniej 5.000 PLN na szkodę (...) sp. z o.o. w C., przy czym M. M. dopuścił się tego czynu w warunkach powrotu do przestępstwa opisanego w art. 64§2 kk, będąc uprzednio skazany m. in. wyrokiem Sądu Rejonowego w Przysusze z dnia 28 stycznia 2011r. sygn. akt II K 514/10 za przestępstwo z art. 280 § l k.k. i art. 157§2 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k. i art. 64§l k.k. na karę 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 18 grudnia 2011 roku do 8 grudnia 2015 roku, tj. o przestępstwo z art. 280 § 1 kk w zw. z art. 64 § 2 kk;

5.  w dniu 28 września 2016 roku w C., działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, używając przemocy poprzez przewrócenie na ziemię i przytrzymywanie doprowadzili do stanu bezbronności ekspedientkę sklepu (...) przy ulicy F. I. G., a następnie zabrał w celu przywłaszczenia szufladę z kasy fiskalnej z zawartością pieniędzy w kwocie 1360,50 PLN na szkodę I. C., przy czym M. M. dopuścił się tego czynu w warunkach powrotu do przestępstwa opisanego w art. 64§2 kk, będąc uprzednio skazany m. in. wyrokiem Sądu Rejonowego w Przysusze z dnia 28 stycznia 2011r. sygn. akt II K 514/10 za przestępstwo z art. 280 § l k.k. i art. 157§2 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k. i art. 64§l k.k. na karę 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 18 grudnia 2011 roku do 8 grudnia 2015 roku, tj. o przestępstwo z art. 280§1 kk w zw. z art. 64 § 2 kk.

Sąd Rejonowy w Częstochowie wyrokiem z dnia 6 marca 2018 r. w sprawie o sygn. XI K 66/18 orzekł w sposób następujący:

1.  uznał oskarżonego M. M. za winnego tego, że działając w krótkich odstępach czasu, z wykorzystaniem takiej samej sposobności, w warunkach ciągu przestępstw określonego w art. 91 § 1 k.k. popełnił zarzucane mu przestępstwa opisane w punktach I (pierwszym), II (drugim), III (trzecim), IV (czwartym) i V (piątym) części wstępnej wyroku z tym, iż przyjął, że działał wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, których sprawy zostały wyłączone do odrębnego postępowania, a odnośnie czynu z punktu IV (czwartego) części wstępnej wyroku przyjął, że zabrali w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 2.500 złotych na szkodę M. P. i pieniądze w kwocie 2.500 złotych na szkodę (...) sp. z o.o. w C., przy czym czynem opisanym w punkcie I (pierwszym) części wstępnej wyroku wyczerpał znamiona przestępstwa z art. 280 § 1 k.k. i art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k., a czynami opisanymi w punkcie II (drugim), III (trzecim), IV (czwartym) i V (piątym) części wstępnej wyroku wyczerpał znamiona przestępstwa z art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. i za to na mocy art. art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. przy zast. art. 91 § 1 k.k. i w zw. z art. 33 § 2 k.k. skazał go na karę 7 (siedmiu) lat pozbawienia wolności i grzywnę w wysokości 120 (sto dwadzieścia) stawek dziennych, ustalając, iż wysokość jednej stawki dziennej wynosi 30 (trzydzieści) złotych;

2.  na mocy art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej oskarżonemu kary pozbawienia wolności zaliczył okres tymczasowego aresztowania od dnia 5 października 2016 roku godz. 11.05 do dnia 6 marca 2018 roku ustalając, iż jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności;

3.  na mocy art. 46 § 1 k.k. orzekł od oskarżonego obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwami solidarnie z innymi poprzez zapłatę: na rzecz pokrzywdzonej G. C. kwoty 6.360 (sześć tysięcy trzysta sześćdziesiąt) złotych, na rzecz pokrzywdzonego K. S. kwoty 2.000 (dwa tysiące) złotych, na rzecz pokrzywdzonego firmy (...) sp. z o.o. w C. kwoty 2.000 (dwa tysiące) złotych, na rzecz pokrzywdzonego A. S. kwoty 13.000 (trzynaście tysięcy) złotych, na rzecz pokrzywdzonego firmy (...) sp. z o.o. w C. kwoty 2.150 (dwa tysiące sto pięćdziesiąt) złotych, na rzecz pokrzywdzonego M. P. kwoty 2.500 (dwa tysiące pięćset) złotych, na rzecz pokrzywdzonego firmy (...) sp. z o.o. w C. kwoty 2.500 (dwa tysiące pięćset tysięcy) złotych, na rzecz pokrzywdzonej I. C. kwoty 1.360,50 złotych (jeden tysiąc trzysta sześćdziesiąt złotych, pięćdziesiąt groszy);

4.  na mocy art. 29 ustawy Prawo o adwokaturze zasądził od Skarbu Państwa na rzecz radcy prawnego A. B. kwotę 672 (sześćset siedemdziesiąt dwa) złotych plus VAT tytułem zwrotu kosztów obrony z urzędu;

5.  na mocy art. 627 k.p.k. i art. 624 § 1 k.p.k. i art. 2 ust. 1 pkt. 6 i art. 3 ust. 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa wydatki w kwocie 52,50 złotych (pięćdziesiąt dwa złotych pięćdziesiąt groszy) i opłatę w kwocie 1.320 (jeden tysiąc trzysta dwadzieścia) złotych, w pozostałej części kosztami postępowania obciążając Skarb Państwa.

Apelację od przedmiotowego wyroku wywiódł obrońca oskarżonego co do rozstrzygnięcia w zakresie pkt 1 przedmiotowego wyroku, tj. co do kary oraz zarzucił mu rażącą niewspółmierność kary orzeczonej w stosunku do oskarżonego M. M., polegającą na wymierzeniu zbyt wysokiej kary, tj. bezwzględnej kary pozbawienia wolności w wymiarze 7 lat, pomimo że oskarżony zaraz po jego zatrzymaniu przyznał się do popełnienia czynu, w związku z którego popełnieniem został zatrzymany, podjął współpracę z organami ścigania, a także ujawnił przed organami ścigania szereg istotnych okoliczności dot. popełnionych przez oskarżonego czynów zabronionych, których dopuścił się działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, tj. zrealizował okoliczności stanowiące hipotezę normy z art. 60 § 3 k.k., bowiem ujawnił wobec organu powołanego do ścigania przestępstw informacje dotyczące osób uczestniczących w popełnieniu tych przestępstw oraz istotne okoliczności ich popełnienia, które nie były znane organom ścigania.

Podsumowując powyższy zarzut skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku Sądu Rejonowego w Częstochowie w zakresie punktu 1 i orzeczenie wobec skazanego – z zastosowaniem instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary – kary pozbawienia wolności w wymiarze 5 lat pozbawienia wolności, z zaliczeniem rzeczywistego okresu pozbawienia wolności oskarżonego w związku z jego zatrzymaniem i zastosowaniem tymczasowego aresztowania. Ponadto skarżący wniósł o przyznanie obrońcy z urzędu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej w wysokości stawki ustawowej, podwyższonej o kwotę podatku od towarów i usług wyliczoną według obowiązującej stawki podatku za udział w postępowaniu apelacyjnym oświadczając, że opłata nie została zapłacona w całości, ani w części. Dodatkowo obrońca wniósł o zwolnienie oskarżonego z obowiązku ponoszenia kosztów postępowania apelacyjnego obciążenie tymi kosztami Skarbu Państwa.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Wniesione apelacja nie zasługuje na uwzględnienie, bowiem argumenty w niej przedstawione okazały się bezzasadne.

Na wstępie w zakresie poczynionych ustaleń faktycznych i przeprowadzonego postępowania dowodowego Sąd Odwoławczy podkreśla, że Sąd Rejonowy oparł swoje rozstrzygnięcie na wszystkich zgromadzonych dowodach, które poddał wnikliwej ocenie przez pryzmat zasad doświadczenia życiowego, wskazań wiedzy i prawidłowego rozumowania oraz ustalił wszystkie istotne dla rozstrzygnięcia okoliczności sprawy i rozważył wszystkie dowody, zarówno te przemawiające na korzyść jak i na niekorzyść oskarżonego, a swe stanowisko przedstawił w wyczerpującym i logicznie uargumentowanym uzasadnieniu wyroku. Analiza całości motywów wyroku nie pozostawia wątpliwości, co do tego, jakie fakty Sąd uznał za udowodnione lub nieudowodnione, na jakich w tej mierze dowodach się oparł i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych. Sąd Odwoławczy w pełni podziela stanowisko i argumentację Sądu Rejonowego uznając je za prawidłowe, oparte na wszystkich ujawnionych dowodach, należycie ocenionych pod kątem ich wiarygodności.

Sąd Odwoławczy nie stwierdził ponadto jakichkolwiek uchybień, które należałoby wziąć pod uwagę z urzędu, niezależnie od granic zaskarżenia.

Przechodząc w następnej kolejności do rozważań na gruncie apelacji obrońcy oskarżonego należy podkreślić, że rażąca niewspółmierność kary, o jakiej mowa w art. 438 pkt 4 k.p.k., zachodzić może tylko wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można było przyjąć, iż zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez sąd pierwszej instancji, a karą jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary przewidzianych w art. 53 k.k. oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo Sądu Najwyższego (por. wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 6 czerwca 2012 r., II AKa 120/12, LEX nr 1213762). Jednakże w ocenie Sądu Okręgowego wymierzona oskarżonemu kara nie posiada cech rażącej niewspółmierności, o której mowa w art. 438 pkt 4 k.p.k. i jest karą odpowiednią w stosunku do wagi popełnionych czynów oraz stopnia ich społecznej szkodliwości, a ponadto jest adekwatna do stopnia zawinienia oskarżonego. Sąd pierwszej instancji prawidłowo rozważył i uwzględnił wszystkie okoliczności wiążące się z poszczególnymi ustawowymi dyrektywami i zasadami wymiaru kary, nie przekraczając przy tym granic dyskrecjonalności sędziowskiej, stanowiącej ustawową zasadę sądowego wymiaru kary. Sąd Rejonowy ponadto w sposób prawidłowy ustalił sytuację majątkową i osobistą oskarżonego, orzekając karę grzywny w takiej wysokości, która będzie stanowić realną dolegliwość ekonomiczną dla oskarżonego, a jednocześnie nie przekroczy jego możliwości finansowych. Uwzględniając ustawowe dyrektywy wymiaru kary Sąd pierwszej instancji słusznie zwrócił uwagę, że każdorazowo popełniony przez oskarżonego czyn zabroniony cechował się bardzo wysoką szkodliwością społeczną. Podczas dokonywanych rozbojów oskarżony naruszał wszelkie normy moralne i zasady współżycia społecznego, działając w sposób podstępny, wysoce naganny i niejednokrotnie stosując przemoc fizyczną wobec pokrzywdzonych, doprowadzając do ich obezwładnienia i stanu bezbronności poprzez skrępowanie ruchów taśmami zaciskowymi. Oskarżony ponadto uderzył pokrzywdzoną G. C. pięścią w twarz powodując określone obrażenia, które wyczerpały znamiona czynu zabronionego z art. 157 § 1 k.k. Motywacją oskarżonego była chęć łatwego i bezprawnego zdobycia środków finansowych. Ponadto oskarżony nie miał żadnych zahamowań, aby w tym celu doprowadzić do stanu bezbronności inną osobę czy zastosować wobec niej przemoc. Ujemne następstwa popełnionych przestępstw, jak słusznie zauważył Sąd pierwszej instancji, objęły nie tylko wyrządzoną szkodę majątkową, ale również doprowadziły do krzywdy psychicznej pokrzywdzonych, której zadość uczynić będzie bez wątpienia najtrudniej. Dotychczas prowadzony wobec oskarżonego proces resocjalizacyjny nie przyniósł żadnych rezultatów, bowiem będąc uprzednio wielokrotnie karanym, w tym za przestępstwa podobne, popełnił kolejne czyny zabroniony. W ocenie Sądu tylko bezwzględna kara pozbawienia wolności w orzeczonym wymiarze, stworzy możliwość ostatecznego wychowania oskarżonego i spełni swe cele prewencyjne, tym bardziej że w chwili obecnej prognoza kryminologiczna wobec oskarżonego jest negatywna.

Zarówno Sąd Odwoławczy jak i Sąd pierwszej instancji wzięły pod uwagę fakt, że oskarżony przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów i składał wyjaśnienia, a ponadto ujawnił informacje dotyczące współsprawców i opisał poszczególne ich role w przypadku każdego z zarzucanych mu czynów. W swej istocie stanowi to okoliczność łagodzącą, ale nie przesądza jeszcze o możliwości obligatoryjnego nadzwyczajnego złagodzenia kary na podstawie art. 60 § 3 k.k. Instytucja sformułowana w art. 60 § 3 k.k. ze swej istoty ma charakter nadzwyczajny, a zatem wymaga spełnienia w sposób dogłębny i pewny tych przesłanek, które obligują Sąd do jej zastosowania. Tylko jednoznaczne zerwanie lojalności między sprawcami określonego przestępstwa i złożenie wyczerpujących, szczerych i pełnych oraz konsekwentnych wyjaśnień zawierających istotne okoliczności przestępstwa bez ukrywania bądź pomniejszania roli własnej, ale także znaczenia któregokolwiek ze sprawców, wypełnia wymogi art. 60 § 3 k.k. i może być premiowane zastosowaniem nadzwyczajnej instytucji nakazującej złagodzenie wymierzanej kary. (Wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 21 września 2017 r. II AKa 244/17). W niniejszym postępowaniu oskarżony składając wyjaśnienia w toku postępowania przygotowawczego odmówił składania wyjaśnień (k15). Składając następne wyjaśnienia nie podał danych osób uczestniczących w zdarzeniu ani jego szczegółów (k24). Oskarżony składał dalsze wyjaśnienia tylko i wyłącznie w zakresie przedstawionych mu zarzutów. (k 49, 70) Dlatego też Sąd Okręgowy uznał, iż brak jest przesłanek do zastosowania art. 60 § 3 kk.

Podsumowując powyższe rozważania należy na koniec podkreślić, że przepis art. 438 pkt 4 k.p.k. mówi o niewspółmierności rażącej, a więc chodzi o dysproporcję znaczną. Nie chodzi o każdą ewentualną różnicę w ocenach co do wymiaru kary, ale o różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczas wymierzoną należałoby nazwać "rażąco" niewspółmierną, to jest niewspółmierną w stopniu nie dającym się wręcz zaakceptować (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 25 kwietnia 2018 r., II AKa 72/18, LEX nr 2490963). Sąd Odwoławczy pozostaje w przekonaniu, iż do tego rodzaju rażącej niewspółmierności kary nie doszło, a wymierzona oskarżonemu kara przy uwzględnieniu dyrektyw jej wymiaru, jawi się bez wątpienia jako akceptowalna i sprawiedliwa.

Jednocześnie niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów Sąd Odwoławczy na podstawie art. 440 k.p.k. dokonał zmiany zaskarżonego wyroku na korzyść oskarżonego poprzez uzupełnienie obowiązku naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwami o zapis „solidarnie z innymi ustalonymi sprawcami czynów przypisanych oskarżonemu”. Formułując orzeczenie w tym przedmiocie zawarte w punkcie 3 zaskarżonego wyroku, Sąd pierwszej instancji nieprecyzyjnie „orzekł od oskarżonego obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwami solidarnie z innymi poprzez zapłatę”, który to zapis stwarza pewne wątpliwości co do tego, że orzeczony obowiązek winien zostać wykonany solidarnie z innymi ustalonymi sprawcami czynów przypisanych oskarżonemu. Nie ma natomiast wątpliwości, że skoro ustawodawca odwołał się wprost w przepisie art. 46 § 1 k.k. do uregulowań prawa cywilnego, to uwzględniając treść art. 441 § 1 k.c., zgodnie z którym jeżeli kilka osób ponosi odpowiedzialność za szkodę wyrządzoną czynem niedozwolonym, ich odpowiedzialność jest solidarna, to tego rodzaju redakcyjna zmiana zaskarżonego wyroku stała się konieczna i uzasadniona.

Podstawę prawną rozstrzygnięcia Sądu Odwoławczego stanowi przepis art. 437 § 1 k.p.k.