Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Częstochowie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE

H. T. został oskarżony o to, że:

1.  w dniu 06 listopada 2015 r. w C. umyślnie uszkodził powłokę lakierniczą i reflektor pojazdu marki F. (...) o nr rejestracyjnych (...) o łącznej wartości strat 3852,98 zł na szkodę P. J.,

tj. o czyn z art. 288 § 1 k.k.

2.  w dniu 06 listopada 2015 r. w C. umyślnie uszkodził powłokę lakierniczą pojazdu marki V. (...) o nr rejestracyjnych (...) o łącznej wartości strat 2000 zł na szkodę G. S.,

tj. o czyn z art. 288 § 1 k.k.

3.  w dniu 06 listopada 2015 r. w C. umyślnie uszkodził powłokę lakierniczą pojazdu marki R. o nr rejestracyjnych (...) o łącznej wartości strat 2362,94 zł na szkodę K. P.,

tj. o czyn z art. 288 § 1 k.k.

4.  w dniu 06 listopada 2015 r. w C. umyślnie uszkodził powłokę lakierniczą pojazdu marki A. o nr rejestracyjnych (...) o łącznej wartości strat 1200 zł na szkodę P. M.,

tj. o czyn z art. 288 § 1 k.k.

Prokurator na podstawie art. 335 § 1 k.p.k. zgodnie z porozumieniem zawartym z oskarżonym wystąpił w dniu 27 stycznia 2016 roku do Sądu Rejonowego w Częstochowie z wnioskiem o wydanie na posiedzeniu wyroku skazującego wobec H. T. i orzeczenie uzgodnionej z nim kary - 12 miesięcy ograniczenia wolności polegającej na potrąceniu wynagrodzenia za pracę w wysokości 10 procent miesięcznie oraz obowiązku naprawienia szkody na podstawie art. 46 k.k.

Sąd Rejonowy w Częstochowie wniosek ten uwzględnił i wydanym na posiedzeniu w dniu 22 marca 2016 roku wyrokiem, sygn. akt XVI K 87/16 orzekł:

  oskarżonego H. T. uznał za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów, opisanych w pkt. 1, 2, 3 i 4 części wstępnej wyroku, stanowiących występki z art. 288 § 1 k.k., przyjmując, iż czyny te stanowią ciąg przestępstw opisany w dyspozycji przepisu art. 91 § 1 k.k. i za to z mocy art. 288 § 1 k.k. w zw. z art. 37a k.k. w zw. z art. 34 § 1 i 1a pkt 4 k.k. i art. 35 § 2 k.k. przy zastosowaniu art. 91 § 1 k.k. wymierzył mu karę 12 miesięcy ograniczenia wolności polegającej na potrącaniu 10 % wynagrodzenia w stosunku miesięcznym na cel społeczny wskazany przez Sąd,

  na mocy art. 46 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego H. T. obowiązek naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonych: P. J. kwoty 3852,98 złotych, G. S. kwoty 2000 złotych, K. P. kwoty 2362,94 złotych, P. M. kwoty 1200 złotych,

  na mocy art. 627 k.p.k. i art. 2 ust 1 pkt 3 w zw. z ust. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa opłatę w wysokości 180 złotych oraz obciążył go wydatkami w kwocie 70 złotych.

Apelację od wyroku wniósł oskarżyciel publiczny – Prokurator zaskarżając powyższy wyrok w całości na niekorzyść oskarżonego i zarzucając mu:

1.  obrazę przepisu prawa materialnego, a to art. 34 § 1a pkt 4 k.k. polegającą na zaniechaniu wskazana przez Sąd na jaki konkretnie cel społeczny ma następować potrącenie wynagrodzenia za pracę w stosunku miesięcznym,

2.  obrazę przepisu prawa materialnego, a to art. 34 § 1 k.k. polegającą na wymierzeniu kary ograniczenia wolności w wymiarze 12 miesięcy, podczas gdy karę ograniczenia wolności wymierza się w miesiącach i latach, co obligowało Sąd do określenia okresu kary ograniczenia wolności jako 1 rok.

Stawiając powyższe zarzuty skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i zwrócenie sprawy Prokuratorowi w trybie art. 343 § 7 k.p.k.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Wniesiona przez oskarżyciela publicznego apelacja okazała się zasadna, a w efekcie jej uwzględnienia dojść musiało do zmiany zaskarżonego wyroku w sposób postulowany przez Prokuratora. Zaskarżony wyrok został bowiem wydany z rażącą obrazą przepisów prawa materialnego.

H. T. został oskarżony o czyny z art. 288 § 1 k.k., do popełnienia których przyznał się na etapie postępowania przygotowawczego. Wobec słusznego przyjęcia przez organ prowadzący postępowanie, iż okoliczności popełnienia powyższych przestępstw nie budzą wątpliwości, a postawa oskarżonego wskazuje, że cele postępowania zostaną osiągnięte, Prokurator poczynił z oskarżonym uzgodnienia co do kary i środka kompensacyjnego – obowiązku naprawienia szkody i wniósł do Sądu Rejonowego w trybie art. 335 § 1 k.p.k. wniosek o wydanie na posiedzeniu bez przeprowadzenia rozprawy wobec H. T. wyroku skazującego. Prokurator wnioskował o wymierzenie H. T. uzgodnionej z nim kary - 12 miesięcy ograniczenia wolności polegającej na potrąceniu wynagrodzenia za pracę w wysokości 10 procent miesięcznie oraz obowiązku naprawienia szkody. Zarówno rodzaj jak i wymiar orzeczonej kary oraz obowiązku naprawienia szkody odpowiadały treści złożonego wniosku z art. 335 § 1 k.p.k. Wniosek ten obarczony był jednak mankamentami w zakresie prawa materialnego na które to zwrócił uwagę we wniesionym środku odwoławczym Prokurator, a których to Sąd Rejonowy nie skorygował i wydał orzeczenie z ich obrazą. Sąd Rejonowy uwzględniając bowiem wniosek Prokuratora o skazanie oskarżonego w trybie art. 335 § 1 k.p.k. przeoczył, że wydanie wyroku o wskazanej tam treści narusza przepisy prawa materialnego. Po pierwsze Sąd nie wskazał na jaki konkretnie cel społeczny ma następować potrącenie wynagrodzenia za pracę w stosunku miesięcznym, zaś wykonanie kary ograniczenia wolności w przypadku nie wskazania konkretnego celu społecznego jest praktyczne niemożliwe. Po drugie Sąd Rejonowy powielając błąd Prokuratora wymierzył oskarżonemu karę ograniczenia wolności w wymiarze 12 miesięcy, podczas gdy karę ograniczenia wolności wymierza się w miesiącach i latach, co oznacza, że w niniejszym przypadku należało orzec taką karę w wymiarze 1 roku. Ma to o tyle istotne znaczenie w kontekście brzmienia przepisu art. 12c k.k.w., który stanowi, że „jeżeli kara lub inny środek podlegający wykonaniu według przepisów niniejszego kodeksu są określone w tygodniach, miesiącach lub latach, przyjmuje się w postępowaniu wykonawczym, że tydzień liczy się za dni 7, miesiąc za dni 30, a rok za dni 365”, zatem kara 12 miesięcy ograniczenia wolności orzeczona względem oskarżonego H. T. trwałaby 360 dni, a kara 1 roku ograniczenia wolności 365 dni.

Podsumowując, Sąd Rejonowy powinien wziąć pod uwagę, że nie jest dopuszczalne uwzględnienie wniosku o którym mowa w przepisie art. 335 k.p.k., jeżeli wniosek zawiera propozycje niezgodnych z prawem rozstrzygnięć. W takiej sytuacji procesowej Sąd Rejonowy wydając orzeczenie powinien podjąć działania mające na celu doprowadzenie wniosku do takiej postaci aby był zgodny z obowiązującym prawem (mógł podjąć próbę zainicjowania modyfikacji przez strony złożonego wniosku o skazanie), jeżeli zaś Sąd tego zaniechał, powinien uznać, że nie zachodzą podstawy do uwzględnienia wniosku Prokuratora, jako naruszającego prawo i zwrócić mu sprawę na mocy art. 343 § 7 k.p.k.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy uchylił zaskarżony wyrok i sprawę H. T. oskarżonego o czyny z art. 288 § 1 k.k. zwrócił Prokuratorowi. Nie jest wykluczone prowadzenie czynności i wydanie przez Sąd orzekający orzeczenia w takim samym jak poprzednio trybie, o ile Prokurator, przy aprobacie oskarżonego, zmodyfikuje wniosek w części o której była mowa powyżej.

Podstawę prawną orzeczenia Sądu Okręgowego stanowią przepisy art. 437 § 2 k.p.k. i art. 438 pkt 1 k.p.k. w zw. z art. 343 § 7 k.p.k.