Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Częstochowie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 grudnia 2018 roku

Sąd Okręgowy w Częstochowie IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Marzena Górczyńska-Bebłot

Protokolant: starszy sekretarz sądowy Ewelina Trojanowska

po rozpoznaniu w dniu 5 grudnia 2018 roku w C.

sprawy W. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w C.

o prawo do emerytury

na skutek odwołania W. K.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w C.

z dnia 18 lipca 2018 roku Nr (...)

oddala odwołanie

Sygn. akt IV U 1108/18

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 18 lipca 2018 roku, nr (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w C. odmówił przyznania W. K. prawa do emerytury.

W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, że na dzień 1 stycznia 1999 roku ubezpieczony legitymuje się co prawda wymaganym 25-letnim okresem składkowym i nieskładkowym, jednakże nie udowodnił 15-letniego okresu pracy w warunkach szczególnych.

Odwołanie od powyższej decyzji wniósł W. K., domagając się jej zmiany i przyznania mu prawa do żądanego świadczenia, a także zasądzenia od organu rentowego na jego rzecz kosztów procesu według norm prawem przepisanych.

W uzasadnieniu odwołania ubezpieczony wskazał, że w okresie od 4 listopada 1982 roku do 31 grudnia 1998 roku był zatrudniony w Hucie (...) w C. na stanowisku magazyniera (magazynowego) stacji paliw, którą to pracę należy zakwalifikować jako pracę wykonywaną w szczególnych warunkach. Na stanowisku tym zajmował się bowiem przyjmowaniem i wydawaniem paliwa, benzyny, olei oraz pracował przy dystrybutorze, tankując benzynę i olej do samochodów ciężarowych,
a ponadto zajmował się przepompowywaniem olejów (silnikowych i hydraulicznych), smarów i płynu do chłodnic z beczek, w których były składowane w magazynie, do kanistrów – baniek, które wydawał maszynistom. Zdaniem odwołującego jego praca w powyższym okresie odpowiadała rodzajowi pracy wymienionemu w Dziale IV, poz. 19 Wykazu A, stanowiącego załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, gdzie wymieniono prace przy przetwórstwie, magazynowaniu, przepompowywaniu, przeładunku, transporcie oraz dystrybucji ropy naftowej i jej produktów.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, powołując się na argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

W. K. urodził się w dniu (...). W dniu 11 lipca 2018 roku ubezpieczony złożył wniosek o przyznanie mu prawa do emerytury, powołując się między innymi na wydane mu przez (...) sp. z o.o. w C. świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach z dnia 30 listopada 2013 roku, w którym wskazano, że pracę w warunkach szczególnych wykonywał w okresach od 2 sierpnia 1976 roku do 23 października 1978 roku, od 11 listopada 1980 roku do 20 września 1981 roku i od 19 marca 1982 roku do 3 listopada 1982 roku na stanowisku spawacza oraz w okresie od 21 września 1981 roku do 18 marca 1982 roku na stanowisku maszynisty turbiny. Z załączonych do wniosku dokumentów wynika że na dzień 1 stycznia 1999 roku odwołujący legitymuje się ogólnym stażem emerytalnym w wymiarze 25 lat, 3 miesięcy i 7 dni, w tym 24 lata, 11 miesięcy i 4 dni okresów składkowych oraz 4 miesiące i 3 dni okresów nieskładkowych. Nadto organ rentowy przyjął, że ubezpieczony legitymuje się okresem wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charterze w wymiarze 5 lat i 20 dni, do którego zaliczył okresy wykonywania pracy od 2 sierpnia 1976 roku do 23 października 1978 roku i od 14 listopada 1980 roku do 3 listopada 1982 roku oraz przypadający pomiędzy nimi okres odbywania zasadniczej służby wojskowej.

(v. akta rentowe)

W dniu 1 września 1973 roku W. K. podjął pracę w Hucie (...) w C. w charakterze pracownika młodocianego, a następnie
z dniem 2 sierpnia 1976 roku rozpoczął pracę na stanowisku ślusarza-spawacza na Wydziale (...). Z dniem 24 października 1978 roku ubezpieczony został powołany do odbycia zasadniczej służby wojskowej, po której do pracy powrócił w dniu 14 listopada 1980 roku, również na stanowisko ślusarza-spawacza na Wydziale (...). Z dniem 21 września 1981 roku odwołujący został przeniesiony na stanowisko maszynisty turbiny na Wydziale (...),
a następnie z dniem 19 marca 1982 roku na stanowisko spawacza elektrycznego na warsztacie Wydziału (...). Z dniem 4 listopada 1982 roku W. K. objął stanowisko magazyniera na Wydziale (...), a następnie
z dniem 1 października 1998 roku magazyniera stacji paliw Wydziału (...), które zajmował do końca istotnego w niniejszej sprawie okresu, tj. do dnia 31 grudnia 1998 roku.

Faktycznie w całym okresie od 4 listopada 1982 roku do 31 grudnia 1998 roku ubezpieczony zajmował się obsługą magazynu paliw, tj. przyjmował dostawy paliwa
i tankował z dystrybutora pojazdy należące do huty oraz kilku współpracujących
z nią firm zewnętrznych (samochody, traktory, spycharki, koparki itp.), a także wypełniał związaną z tym dokumentację. Dodatkowo odwołujący zajmował się wydawaniem przechowywanych w magazynie smarów i olejów silnikowych. Magazyn paliw pracował w systemie dwuzmianowym, a na każdej zmianie jego kompleksową obsługą zajmowała się jedna osoba, przy czym najwięcej czasu każdego dnia zajmowało jej tankowanie samochodów, ponieważ każdego tankowania mógł dokonać wyłącznie pracownik magazynu i nie mógł on na czas jego trwania zostawić kierowcy pojazdu samego. Z dniem 1 października 1998 roku pracownicy magazynu paliw, w tym ubezpieczony, zostali przeniesieni na wydział (...), gdzie oprócz dotychczasowych czynności zajmowali się tankowaniem lokomotyw, przy czym również to tankowanie odbywało się przy pomocy dystrybutorów. Powyższe prace odwołujący wykonywał stale, w pełnym wymiarze czasu pracy i nie był delegowany do jakichkolwiek innych zadań, a z tytułu ich wykonywania otrzymywał do wynagrodzenia tzw. „dodatek szkodliwy”.

(v. akta osobowe i rentowe ubezpieczonego, zeznania świadków I. M., H. P., Z. K. i R. P. k. 46verte-47, wyjaśnienia ubezpieczonego k. 47verte-48)

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z postanowieniami art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz. U. z 2018 roku, poz. 1270 ze zm.), ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 roku przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39

i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli:

1.  okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat – dla kobiet i 65 lat – dla mężczyzn oraz

2.  okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa (ust. 2).

W myśl art. 32 ust. 1 ustawy emerytalnej, ubezpieczonym urodzonym przed dniem

1 stycznia 1949 roku, będącym pracownikami, o których mowa w ust. 2 i 3, zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony w art. 27 ust. 2 i 3.

Dla celów ustalenia uprawnień, o których mowa w ust. 1, za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia (ust. 2).

Wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ust. 2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych (ust. 4).

Co należy rozumieć pod pojęciem „przepisów dotychczasowych” rozstrzygnięte zostało w uchwale składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z 13 lutego 2002 roku, III ZP 30/01 (OSNP 2002/10/243), w której wskazano, iż zawarte w art. 32 ust. 4 ustawy odesłanie do przepisów dotychczasowych, sankcjonujących obowiązywanie rozporządzenia, można odnosić tylko do tych przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. nr 8, poz. 43 ze zm.), które regulują materię określoną w przepisie ustawy, a więc wiek emerytalny, rodzaje prac lub stanowisk, oraz warunki, na jakich osobom wykonującym te prace przysługuje prawo do emerytury. Zachowały zatem moc przepisy § 4-8a określające wiek emerytalny i okres wykonywania pracy
w szczególnych warunkach pracowników wykonujących prace wyszczególnione
w wykazach stanowiących załącznik do rozporządzenia, przepisy § 9-15 określające wiek emerytalny i warunki przechodzenia na emeryturę osób zatrudnionych
w szczególnym charakterze, a ponadto przepis § 3 określający ogólny wymagany okres zatrudnienia oraz przepis § 2 ust. 1 stanowiący, że okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku.

Zgodnie z § 3 w/w rozporządzenia, do uzyskania prawa do emerytury wymagany jest dla mężczyzny okres zatrudnienia w wymiarze 25 lat. Pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli osiągnie wiek emerytalny, wynoszący dla mężczyzn 60 lat, ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w warunkach szczególnych (§ 4 ust. 1). Praca w warunkach szczególnych winna być wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku (§ 2 ust. 1).

Należy w tym miejscu podnieść, że okresy pracy w warunkach szczególnych wskazane w powołanym wyżej rozporządzeniu w sprawie wieku emerytalnego dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach mogą być wykazywane przez zainteresowanego przed sądem wszelkimi środkami dowodowymi przewidzianymi przez Kodeks postępowania cywilnego, a w szczególności dokumentami z osobowych akt pracowniczych, zeznaniami świadków, wyjaśnieniami stron.

W ocenie Sądu Okręgowego ubezpieczony nie spełnia powołanych wyżej warunków zyskania prawa do emerytury, albowiem nie legitymuje się okresem wykonywania pracy w warunkach szczególnych lub szczególnym charakterze wynoszącym co najmniej 15 lat.

Spór w niniejszej sprawie dotyczy możliwości zaliczenia ubezpieczonemu do okresów wykonywania pracy w warunkach szczególnych okresu zatrudnienia
w Hucie (...) w C. od 4 listopada 1982 roku do 31 grudnia 1998 roku.

W obecnym stanie prawnym zarządzenia resortowe zawierające uściślenia dokonane w innym okresie przez właściwych ministrów, polegające na ustaleniu wykazów stanowisk, powołane w świadectwach wykonywania prac w warunkach szczególnych nie mają wartości normatywnych, lecz jedynie informacyjne.
„W państwie prawnym nie jest dopuszczalne zamieszczanie w rozporządzeniu jako akcie wykonawczym upoważnienia do podejmowania określonych działań przez inny podmiot i wyposażanie go w kompetencje wykonawcze. W świetle Konstytucji z 1997 roku rozporządzenie jako akt wykonawczy oparty na ustawie nie może zawierać subdelegacji. W konsekwencji, przedmiotem wykładni są wyłącznie przepisy ustawy
i wydane na jej podstawie akty wykonawcze. […] W rezultacie zatem o spełnieniu przesłanki „praca w szczególnych warunkach” przesądza wykonywanie pracy wymienionej w załącznikach „A” i „B” do rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 roku, które stanowią integralną część rozporządzenia jako aktu wykonawczego, niezależnie od tego, w jakim zakładzie praca taka była (lub jest) wykonywana.” (por. glosa do wyroku Sądu Najwyższego z dnia 7 lipca 1999 roku III RN 25/99
T. Bińczyckiej-Majewskiej OSP 2002/4/48 t.2).

W ocenie Sądu Okręgowego zgromadzony w sprawie materiał dowodowy wskazuje, że w spornym okresie od 4 listopada 1982 roku do 31 grudnia 1998 roku ubezpieczony nie wykonywał pracy w warunkach szczególnych lub szczególnym charterze.

Jak już powyżej wskazano, dla dokonania oceny, czy dana praca wykonywana przez ubezpieczonego jest zaliczana do prac w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze decydujące znaczenie ma to, czy została ona wymieniona w wykazach A i B stanowiących załączniki do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 roku nr 8, poz. 43 ze zm.), przy czym znaczenie ma tu faktyczny charakter tej pracy, a nie nazwa stanowiska pracy przyjęta przez pracodawcę, albowiem ta może być bardzo różna, w zależności od panującej w danym zakładzie pracy nomenklatury. Nie ma również żadnego znaczenia okoliczność, czy z tytułu wykonywania tej pracy pracownik otrzymywał jakieś dodatki do wynagrodzenia, zwłaszcza jak w sprawie niniejszej „dodatek szkodliwy” – decyduje tylko i wyłącznie faktyczny charakter wykonywanej przez danego pracownika pracy.

W niniejszej sprawie bezsporne jest, że w okresie od 4 listopada 1982 roku do 31 grudnia 1998 roku ubezpieczony stale i w pełnym wymiarze czasu pracy zajmował się obsługą magazynu paliw, tj. przyjmowaniem dostaw paliwa, tankowaniem
z dystrybutorów różnego rodzaju pojazdów (samochodów, traktorów, spycharek
i koparek, a od dnia 1 października 1998 roku również lokomotyw kolejowych),
a także wydawaniem z magazynu smarów i olejów silnikowych oraz sporządzaniem stosownej dokumentacji.

Zdaniem Sądu Okręgowego tego rodzaju praca nie jest pracą w warunkach szczególnych w rozumieniu przywołanych powyżej przepisów. Owszem, w Dziale IV, poz. 19 Wykazu A, zostały wymienione prace przy przetwórstwie, magazynowaniu, przepompowywaniu, przeładunku, transporcie oraz dystrybucji ropy naftowej i jej produktów, niemniej Dział IV Wykazu A odnosi się do resortu chemicznego, zaś ubezpieczony był zatrudniony w hucie metali, która należy do resortu hutnictwa
i przemysłu maszynowego. Zgodnie zaś z ugruntowanym w doktrynie i orzecznictwie poglądem, to specyfika poszczególnych gałęzi przemysłu determinuje charakter świadczonych w nich prac i warunki w jakich są one wykonywane, w tym ich uciążliwość i szkodliwość. W przypadku Działu IV Wykazu A chodzi tu o prace
w przemyśle chemicznym, wykonywane na skalę przemysłową, gdzie ze względu na masowość obrotu ropą i substancjami ropopochodnymi, narażenie na oddziaływanie szkodliwych czynników w nich wysypujących jest znaczne. W konsekwencji należy przyjąć, że poz. 19 Działu IV Wykazu A dotyczy prac przy przetwórstwie, magazynowaniu, przepompowywaniu, przeładunku, transporcie oraz dystrybucji ropy naftowej i jej produktów wykonywanych w dużych przemysłowych bazach paliw, najczęściej zintegrowanych z rafineriami, w których ropa i substancje ropopochodne są magazynowane, przetwarzane, przeładowywane, transportowane i wydawane (dystrybuowane) w ilościach hurtowych, a nie stosunkowo niewielkich w skali przemysłowej indywidualnych stacji paliw, w tym zakładowych i przyzakładowych. Podobny podgląd wyraził Sąd Apelacyjny w Katowicach w wyroku z dnia 28 października 2013 roku, III AUa 1837/13 (LEX nr 1455461), w którego uzasadnieniu wskazał, że zatrudnienie w charakterze agenta i sprzedawcy paliw na stacji benzynowej nie stanowi pracy w szczególnych warunkach określonych w wykazie
A, Dział IV, poz. 19. Należy także zwrócić uwagę, że w mających obecnie znaczenie informacyjne resortowych wykazach stanowisk, na których wykonywane są prace
w szczególnych warunkach w Dziale IV, poz. 19 wymienia się tylko 5 stanowisk:
tj. aparatowy, operator pomp i sprężarek, operator urządzeń dozujących, stokażowy oraz ślusarz obsługi przepompowni. Niewątpliwie żadne z tych stanowisk nie odpowiada pracy magazyniera stacji paliw.

Warto również przywołać w tym miejscu pogląd Sądu Najwyższego wyrażony
w wyroku z dnia 6 marca 2018 roku, II UK 714/16 (LEX nr 2490066), zgodnie
z którym w świetle przepisów wykazu A, stanowiącego załącznik do rozporządzenia
z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze, wyodrębnienie poszczególnych prac ma charakter stanowiskowo-branżowy. Pod pozycjami zamieszczonymi w kolejnych działach wykazu wymieniono bowiem konkretne stanowiska przypisane danym branżom, uznając je za prace
w szczególnych warunkach, uprawniające do niższego wieku emerytalnego. Przyporządkowanie danego rodzaju pracy do określonej branży ma istotne znaczenie dla jej kwalifikacji jako pracy w szczególnych warunkach. Usystematyzowanie prac
o znacznej szkodliwości i uciążliwości i przypisanie ich do oddzielnych działów oraz poszczególnych stanowisk w ramach gałęzi gospodarki nie jest przypadkowe, gdyż należy przyjąć, że konkretne stanowisko narażone jest na ekspozycję na czynniki szkodliwe w stopniu mniejszym lub większym w zależności od tego, w którym dziale gospodarki jest umiejscowione. Konieczny jest bezpośredni związek wykonywanej pracy z procesem technologicznym właściwym dla danego działu gospodarki. Oznacza to, że przynależność pracodawcy do określonej gałęzi (branży) gospodarki ma znaczenie istotne i nie można dowolnie, z naruszeniem postanowień rozporządzenia, wiązać konkretnych stanowisk pracy z branżami, do których nie zostały przypisane w tym akcie prawnym. Nie można więc przyjąć, że istotny dla stwierdzenia wykonywania pracy w szczególnych warunkach jest wyłącznie rodzaj tej pracy, a bez znaczenia pozostaje okoliczność zatrudnienia pracownika w określonym sektorze gospodarki. Biorąc pod uwagę treść art. 32 ust. 2 u.e.r.f.u.s., zgodnie
z którym za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości psychofizycznej dla zdrowia ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia, należy przede wszystkim stwierdzić (ustalić i ocenić), czy konkretne stanowisko narażone jest na ekspozycję na czynniki szkodliwe w różnym stopniu w zależności od tego, w którym dziale przemysłu (gospodarki) jest umiejscowione. Jeżeli bowiem uciążliwość
i szkodliwość dla zdrowia konkretnej pracy wynika właśnie z jej branżowej specyfiki, to należy odmówić tego szczególnego waloru pracy wykonywanej w innym dziale gospodarki. Natomiast w sytuacji, gdy stopień szkodliwości czy uciążliwości danego rodzaju pracy nie wykazuje żadnych różnic w zależności od branży, w której jest ona wykonywana, brak jest podstaw do zanegowania świadczenia jej w warunkach szczególnych tylko dlatego, że w załączniku do rozporządzenia została przyporządkowana do innego działu przemysłu (gospodarki). Jeżeli bowiem pracownik w ramach swoich obowiązków stale i w pełnym wymiarze czasu pracy narażony był na działanie tych samych czynników, na które narażeni byli pracownicy innego działu, w ramach którego to działu takie same prace zaliczane są do pracy
w szczególnych warunkach, to zróżnicowanie tych stanowisk pracy musiałoby być uznane za naruszające zasadę równości w zakresie uprawnień do ubezpieczenia społecznego pracowników wykonujących taką samą pracę.

W niniejszej sprawie nie ulega wątpliwości, że W. K. nie pracował w resorcie chemicznym. Jednocześnie zgromadzony w sprawie materiał dowodowy jednoznacznie wskazuje, że zajmując się obsługą magazynu paliw, w tym głównie tankując różnego rodzaju pojazdy z dystrybutorów, nie był on narażony na działanie szkodliwych czynników pochodzących od ropy i materiałów ropopochodnych w choćby zbliżonych stężeniach i natężeniach na jakie narażeni są pracownicy dużych zakładów chemicznych, zwłaszcza magazynów paliw zintegrowanych z rafineriami. W konsekwencji nie można przyjąć, aby w przypadku odwołującego można było przełamać branżowy charakter działów wskazanych
w Wykazie A i wykonywane przez niego prace w hutnictwie i przemyśle maszynowym oceniać przez pryzmat przepisów dotyczących przemysłu chemicznego.

Dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy nie ma przy tym żadnego znaczenia fakt, że świadkowie I. M. i H. P. otrzymały świadectwa pracy
w szczególnych warunkach na stanowisku magazyniera paliw. Jakkolwiek tego rodzaju dokumenty są ważne, to jednak zawierają one jedynie oświadczenie wiedzy. Nie są to dokumenty prawotwórcze i mające znaczenie prejudycjalne dla ustalania ewentualnych przyszłych uprawnień, a okoliczności w tych dokumentach potwierdzone przez pracodawcę, podlegają weryfikacji zarówno w postępowaniu przed organem rentowym, jak i w postępowaniu sądowym. Taki też pogląd wyraził również Sąd Najwyższy w tezie 4 wyroku z dnia 16 czerwca 2009 roku, I UK 24/09 (LEX nr 518067), wskazując że świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach nie jest dokumentem urzędowym w rozumieniu art. 244 § 1 i 2 k.p.c., gdyż podmiot wydający to świadectwo nie jest organem państwowym ani organem wykonującym zadania z zakresu administracji państwowej. Tylko dokumenty wystawione przez te organy stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo zaświadczone. Natomiast świadectwo traktuje się w postępowaniu sądowym jako dokument prywatny w rozumieniu art. 245 k.p.c., który stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie. Tym samym fakt, że pracodawca ubezpieczonego innym pracownikom zatrudnianym na analogicznym jak jego stanowisku pracy wystawiał świadectwa wykonywania pracy
w warunkach szczególnych, nie ma żadnego znaczenia dla oceny uprawnień W. K. do żądanego świadczenia.

Ustalając stan faktyczny spawy, który w zakresie faktycznie wykonywanej przez odwołującego w spornym okresie pracy był bezsporny, Sąd Okręgowy oparł się głównie na treści dokumentów znajdujących się w jego aktach osobowych
i rentowych oraz w pełni z nimi zgodnych zeznaniach słuchanych w sprawie
w charakterze świadków I. M., H. P., Z. K.
i R. P., albowiem dowody te są spójne, wzajemnie się uzupełniają i tworzą jednolitą całość.

Ponieważ zatem ubezpieczony nie legitymuje się okresem pracy wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu w warunkach szczególnych w wymiarze wynoszącym co najmniej 15 lat, nie przysługuje mu prawo do żądanego świadczenia.

Wobec powyższego, Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oraz przepisów powołanych w treści uzasadnienia, oddalił odwołanie W. K. jako bezzasadne.