Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Częstochowie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 maja 2019 roku

S ąd Okręgowy w C. IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Lidia Łataś

Protokolant: st. sekr. sądowy Joanna Jastrzębska-Ciura

po rozpoznaniu w dniu 21 maja 2019 roku w Częstochowie

sprawy L. C. (C.)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w S.

o wysokość emerytury

na skutek odwołania L. C.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w S.

z dnia 31 grudnia 2018 roku Nr (...)

zmienia zaskar żoną decyzję i przyznaje ubezpieczonemu L. C. do wysokości świadczenia prawo do rekompensaty z tytułu wykonywania pracy w warunkach szczególnych.

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 31 grudnia 2018 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. odmówił przyznania L. C. prawa do rekompensaty, albowiem nie udowodnił on, że przed dniem 1 stycznia 2009 roku przez co najmniej 15 lat wykonywał pracę w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze – udowodnił jedynie 14 lat, 4 miesiące i 27 dni tego rodzaju pracy.

Odwołanie od powyższej decyzji wniósł L. C., domagając się jej zmiany i przyznania mu prawa do rekompensaty, albowiem poza okresami uwzględnionymi przez organ rentowy, pracę w warunkach szczególnych wykonywał również w okresie zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) w K. od 13 marca 1983 roku do 26 stycznia 1984 roku.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, powołując się na argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji.

S ąd Okręgowy ustalił, co następuje:

L. C. urodził się w dniu (...) i od dnia(...)jest uprawniony do pobierania emerytury, w związku z osiągnieciem powszechnego wieku emerytalnego. W dniu 14 listopada 2018 roku ubezpieczony złożył wniosek o przyznanie mu prawa do rekompensaty z tytułu wykonywania pracy w warunkach szczególnych. Rozpoznając powyższy wniosek organ rentowy ustalił, że na dzień 1 stycznia 2009 roku odwołujący legitymuje się okresem wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w wymiarze 14 lat, 4 miesięcy i 27 dni, do którego zaliczył okresy od 1 września 1970 roku do 15 października 1974 roku, od 24 października 1974 roku do 10 marca 1983 roku, od 10 stycznia 1984 roku do 31 grudnia 1984 roku, od 26 marca 1985 roku do 26 września 1985 roku i od 1 grudnia 1986 roku do 30 kwietnia 1987 roku.

(v. akta rentowe)

W okresie od 13 marca 1983 roku do 26 stycznia 1984 roku L. C. był zatrudniony w Przedsiębiorstwie (...) w K., na stanowisku spawacza elektrycznego. W ramach tego zatrudnienia odwołujący na okres od 14 marca 1983 roku do 31 grudnia 1983 roku został skierowany do pracy na terenie Czechosłowacji, gdzie w miejscowości S. pracował na terenie zakładów (...) zajmujących się produkcją cykloheksagonu. Do pracy na terenie tych zakładów firma (...) skierowała trzech spawaczy, w tym ubezpieczonego, którym na miejscu do pomocy zostali przydzieleni dwaj lub trzej monterzy. Cała ta grupa pracowała przy odtwarzaniu rurociągów na terenie części zakładów zniszczonych wcześniej wybuchem. Z uwagi na skład grupy pracującej przy odtwarzaniu rurociągów, ubezpieczony nie musiał przygotowywać sobie konstrukcji do spawania – zajmowali się tym pomagający mu monterzy, ale stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał wyłącznie prace przy spawaniu elektrycznym oraz w osłonie argonowej i nie był delegowany do jakichkolwiek innych zdań. Po zakończeniu pracy na terenie Czechosłowacji i powrocie do kraju, L. C. do końca zatrudnienia w (...) korzystał z urlopu dewizowego.

(v. akta osobowe ubezpieczonego oraz jego wyja śnienia – elektroniczny protokół rozprawy z dnia 21 maja 2019 roku, zeznania świadka M. D. – elektroniczny protokół rozprawy z dnia 21 maja 2019 roku)

S ąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 2008 roku o emeryturach pomostowych (tekst jednolity Dz. U. z 2018 roku, poz. 1924), rekompensata przysługuje ubezpieczonemu, jeżeli ma okres pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS, wynoszący co najmniej 15 lat.

Rekompensata nie przysługuje osobie, która nabyła prawo do emerytury na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS (ust. 2).

W myśl art. 23 ust. 1 ustawy, ustalanie rekompensaty następuje na wniosek ubezpieczonego o emeryturę.

Rekompensata przyznawana jest w formie dodatku do kapitału początkowego,
o którym mowa w przepisach art. 173 i art. 174 ustawy o emeryturach i rentach
z FUS (ust. 2).

Mając na uwadze treść zaskarżonej decyzji oraz wniesionego przez ubezpieczonego odwołania, w niniejszej sprawie spór dotyczy wyłącznie kwestii, czy ubezpieczony legitymuje się co najmniej 15-letnim okresem wykonywania pracy
w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Zgodnie z art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz. U. z 2018 roku, poz. 1270 ze zm.), ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 roku, będącym pracownikami, o których mowa w ust. 2 i 3, zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony w art. 27 ust. 2 i 3.

Dla celów ustalenia uprawnień, o których mowa w ust. 1, za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia (ust. 2).

Wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ust. 2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych (ust. 4).

Co należy rozumieć pod pojęciem „przepisów dotychczasowych” rozstrzygnięte zostało w uchwale składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z 13 lutego 2002 roku, III ZP 30/01 (OSNP 2002/10/243), w której wskazano, że zawarte w art. 32 ust. 4 ustawy odesłanie do przepisów dotychczasowych, sankcjonujących obowiązywanie rozporządzenia, można odnosić tylko do tych przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. nr 8, poz. 43 ze zm.), które regulują materię określoną w przepisie ustawy, a więc wiek emerytalny, rodzaje prac lub stanowisk, oraz warunki, na jakich osobom wykonującym te prace przysługuje prawo do emerytury. Zachowały zatem moc przepisy § 4-8a określające wiek emerytalny i okres wykonywania pracy w szczególnych warunkach pracowników wykonujących prace wyszczególnione w wykazach stanowiących załącznik do rozporządzenia, przepisy § 9-15 określające wiek emerytalny i warunki przechodzenia na emeryturę osób zatrudnionych w szczególnym charakterze, a ponadto przepis § 3 określający ogólny wymagany okres zatrudnienia oraz przepis § 2 ust. 1 stanowiący, że okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku.

Należy w tym miejscu podnieść, że okresy pracy w warunkach szczególnych wskazane w powołanym wyżej rozporządzeniu w sprawie wieku emerytalnego dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach mogą być wykazywane przez zainteresowanego przed sądem wszelkimi środkami dowodowymi przewidzianymi przez Kodeks postępowania cywilnego, a w szczególności dokumentami z osobowych akt pracowniczych, zeznaniami świadków oraz wyjaśnieniami stron.

W ocenie Sądu Okręgowego, z zebranego w sprawie materiału dowodowego jednoznacznie wynika, że w okresie zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...)
(...) w K., w trakcie wykonywania pracy na terenie Czechosłowacji od 14 marca 1983 roku do 31 grudnia 1983 roku
(9 miesięcy i 18 dni), ubezpieczony stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał wyłącznie prace przy spawaniu elektrycznym i w osłonie argonowej, wymienione w Dziale XIV, poz. 12 Wykazu A, stanowiącego załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 roku nr 8, poz. 43 ze zm.).

Ustalając faktyczny charakter pracy L. C. we wskazanym powyżej okresie Sąd Okręgowy oparł się na treści dokumentów znajdujących się w jego aktach osobowych, zeznaniach słuchanego w sprawie w charakterze świadka M. D. oraz wyjaśnieniach ubezpieczonego, albowiem dowody te wzajemnie się uzupełniają i potwierdzają łącznie tworząc spójną i logiczną całość.

Ponieważ ubezpieczony legitymuje się okresem pracy wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu w warunkach szczególnych w wymiarze przekraczającym 15 lat (uznany przez organ rentowy okres 14 lat, 4 miesięcy i 27 dni plus sporny okres 9 miesięcy i 18 dni) i nie nabył wcześniej prawa do emerytury na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS, przysługuje mu prawo do rekompensaty.

Wobec powyższego, Sąd Okręgowy na podstawie art. 47714 § 2 k.p.c. oraz przepisów powołanych w treści uzasadnienia, zmienił zaskarżoną decyzję organu rentowego w ten sposób, że przyznał L. C. prawo do rekompensaty pieniężnej w związku z wykonywaniem pracy w warunkach szczególnych.