Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Częstochowie

Formularz UK 1

Sygnatura akt

IIK 170/24

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.  USTALENIE FAKTÓW

Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1.

M. R. (1)

czyn opisany w a/o, pkt 1 sentencji wyroku

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

Pokrzywdzony V. M. jest obywatelem Łotwy, a na terenie Polski przebywa około 7 lat i zajmuje się pracami budowlano - wykończeniowymi. W okresie wcześniejszym poznał oskarżonego M. R. (1). Od lipca 2023 roku pokrzywdzony V. M. rozpoczął wykonywanie prac wykończeniowych w domu jednorodzinnym należącym do P. J., który jest zlokalizowany w miejscowości B. przy ul. (...). Od jesieni 2023 roku pokrzywdzony zamieszkiwał w tym budynku.

Na jesieni 2023 roku pokrzywdzony V. M. wykonywał prace wykończeniowe przy elewacji tego budynku i wówczas poprosił oskarżonego M. R. (1) o pomoc. Oskarżony M. R. (1) zgodził się i przyjechał do w/w budynku jednorodzinnego. Pokrzywdzony V. M. nie był jednak zadowolony z jakości pracy oskarżonego, albowiem po kilku dniach oskarżony zaczął nadmiernie spożywać alkohol zaniedbując swoje obowiązki. Wówczas pokrzywdzony V. M. powiedział oskarżonemu, iż rezygnuje z jego usług, wypłacił mu pieniądze należne za prace, które wykonał i polecił mu opuścić budynek. Opuszczając ten budynek oskarżony pozostawił tam tasak z rękojeścią drewnianą. W lutym 2024 roku pokrzywdzony V. M. spotkał oskarżonego w dzielnicy Północ. Oskarżony wówczas nie miał miejsca zamieszkania, przebywał w piwnicy bloku przy ul. (...), jego sytuacja materialna była bardzo zła. Pokrzywdzonemu było żal oskarżonego i postanowił mu pomóc w trudnej sytuacji życiowej. W związku z tym zaproponował oskarżonemu, aby ponownie pomagał mu w wykonywaniu prac wykończeniowych w w/w budynku. Oskarżony zgodził się i w drugiej połowie lutego 2024 roku rozpoczął wykonywanie prac wykończeniowych pod nadzorem pokrzywdzonego. Oskarżony przebywał na stałe w tym budynku śpiąc na parterze, a pokrzywdzony przebywał w tym budynku śpiąc na piętrze i towarzyszyła mu partnerka O. K..

Początkowo oskarżony wywiązywał się ze swoich obowiązków, lecz od momentu, gdy pokrzywdzony wypłacił mu kwotę 300 zł za tydzień pracy jego postawa uległa zmianie. Oskarżony zaczął wówczas spożywać alkohol w nadmiernych ilościach, spał do późnych godzin, niewłaściwie wykonywał prace wskazane przez pokrzywdzonego. Pokrzywdzony zaczął zwracać uwagę oskarżonemu, iż nie będzie tolerował takiego zachowania, zaczęło dochodzić pomiędzy nimi do kłótni.

W dniu 09 marca 2024 roku oskarżony był pod znacznym wpływem alkoholu, doszło do kłótni między nim a pokrzywdzonym w trakcie której oskarżony wyzywał wulgarnie pokrzywdzonego. Wówczas pokrzywdzony V. M. stwierdził, że nie będzie dalej tolerował zachowania oskarżonego i poinformował go, iż nie chce już z nim współpracować i ma on opuścić posesję. Oskarżony po chwili przeprosił pokrzywdzonego, stwierdził, że zmieni swoje zachowanie i poprosił go o możliwość dalszego wykonywania pracy. Pokrzywdzony, który chciał pomóc oskarżonemu, zgodził się i zezwolił oskarżonemu na dalsze wykonywanie pracy.

W dniu 10 marca 2024 roku ok. godz. 08:00 oskarżony przebywając na parterze domu zachowywał się głośno, prowadził rozmowy telefoniczne, w trakcie których wykrzykiwał różne słowa. To zachowanie zwróciło uwagę pokrzywdzonego, który jednak zignorował je i udał się do mieszkającego w pobliżu J. W.. Tam pokrzywdzony wypił piwo, po czym wrócił do budynku przy ul. (...), gdzie oskarżony chodził po salonie domu na parterze, wykrzykiwał różne słowa, a jego zachowanie wskazywało, iż jest nietrzeźwy. Pokrzywdzony przebrał się i postanowił przystąpić do wykonywania pracy na parterze budynku polegającej na układaniu parkietu. Pokrzywdzony zszedł na parter i udał się do przedpokoju, gdzie chwilę przebywał. Wówczas oskarżony pojawił się w przedpokoju i trzymając w ręce tasak zaatakował pokrzywdzonego, krzycząc, że go zabije. Oskarżony dwukrotnie zamachnął się tasakiem w kierunku pokrzywdzonego chcąc zadać mu ciosy w głowę, a jednocześnie krzyczał, iż zabije V. M.. Pokrzywdzony dwukrotnie zdołał uchylić się przed tymi ciosami i jednocześnie zasłaniał się rękami. Oskarżony zadał jednak kolejny cios i trafił tasakiem w górną część głowy pokrzywdzonego, w okolice czoła po lewej stronie. Następnie oskarżony szybko wyprowadził kolejny cios i uderzył pokrzywdzonego tasakiem w okolice lewej części twarzy. W wyniku tych ciosów pokrzywdzony zaczął obficie krwawić. Oskarżony starał się wyprowadzić kolejny cios tasakiem w głowę pokrzywdzonego, lecz wówczas pokrzywdzony zdołał uderzyć oskarżonego ręką w okolice lewego łuku brwiowego. To powstrzymało kolejny atak oskarżonego i pokrzywdzony zdołał uciec na piętro domu. Tam pokrzywdzony starał się zatamować krwawienie. Następnie pokrzywdzony chciał zadzwonić na policję, lecz zorientował się, że jego telefon został na parterze, więc zbiegł na dół, zabrał swój telefon i wyszedł z domu chcąc uniknąć kolejnej konfrontacji z oskarżonym. Następnie pokrzywdzony udał się do J. W. i zadzwonił do właściciela budynku P. J. informując go o całej sytuacji i prosząc o przybycie na miejsce. W tym czasie oskarżony sprzątnął plamy krwi znajdujące się na podłodze i wyrzucił w nieustalone miejsce tasak, którym zaatakował pokrzywdzonego. Po krótkim czasie P. J. przyjechał na miejsce, przybył tam również pokrzywdzony. P. J. polecił oskarżonemu opuszczenie domu, co oskarżony uczynił, a następnie P. J. zawiózł pokrzywdzonego do szpitala celem udzielenia mu pomocy.

W efekcie ciosów zadanych przez oskarżonego M. R. (1) pokrzywdzony V. M. doznał obrażeń ciała w postaci rany ciętej nosa po stronie lewej, ran ciętych głowy w okolicy czołowej oraz skroniowej lewej, złamania kości nosa po stronie lewej, złamania kości czołowej po stronie lewej z niewielkim wgłobieniem fragmentu kostnego oraz krwiaka podtwardówkowego w okolicy czołowej lewej, które spowodowały naruszenie czynności narządów ciała na okres powyżej 7 dni. Działając w powyższy sposób oskarżony naraził pokrzywdzonego realnie na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu określonego w art. 156 § 1 kk.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił przede wszystkim na podstawie zeznań świadka V. M., który opisał szczegółowo przebieg zdarzenia, zachowanie oskarżonego, podejmowane przez niego działania, sposób zadawania ciosów przez oskarżonego, obrażenia jakich doznał. W tym zakresie jego zeznania znajdują częściowe potwierdzenie w zeznaniach świadków P. J. i J. W., którym zrelacjonował przebieg tego zdarzenia.

zeznania świadka V. M.

38-41, 394-395

zeznania świadka P. J.

25-27, 395-396

zeznania świadka J. W.

44-45, 396

zeznania świadka S. S.

110-111, 396-397

zeznania świadka O. K.

158-159

częściowo wyjaśnienia oskarżonego M. R. (1)

75-76, 83-85, 90-93, 392-393

protokół zatrzymania rzeczy

2-4, 50-52

dokumentacja medyczna dot. oskarżonego

5-6

dokumentacja fotograficzna

7-8, 117-146

protokół oględzin osoby

14-19,

protokół oględzin miejsca

22-24

protokół oględzin rzeczy

29-35, 53-61, 66-70,

dokumentacja medyczna pokrzywdzonego

37, 190-225

opinia sądowo - lekarska

113, 226

dane o karalności

185-186

opinia z zakresu genetyki

230-241

opinia sądowo - psychologiczna

289-293

opinia sądowo - psychiatryczna

295-298

Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.2.1.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

2.  OCena DOWOdów

Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.1

zeznania świadka V. M.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka V. M. uznając je za konsekwentne, spójne, logiczne i znajdujące potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym sprawy. Zeznania świadka znajdują potwierdzenie w zeznaniach świadków P. J., J. W., S. S., O. K., opinii sądowo – lekarskiej, a także częściowo w wyjaśnieniach oskarżonego M. R. (1). Jedynym dowodem poddającym w wątpliwość zeznania tego świadka odnoszące się do działania oskarżonego były wyjaśnienia samego oskarżonego, które Sąd ocenił jako niewiarygodne. Sam fakt, że jako pokrzywdzony w sprawie był zainteresowany w określonym jej rozstrzygnięciu nie stanowi przyczyny uzasadniającej odmówienie wiary jego zeznaniom. Są one konsekwentne i brak jest jakichkolwiek sprzeczności w jego zeznaniach, które osłabiałyby ich wiarygodność. Fakt konfliktu istniejącego pomiędzy stronami, ich skłócenie, takie czy inne wzajemne ich relacje, nie przesądzają same w sobie o wartości dowodowej poszczególnych relacji. Zwrócić uwagę należy na zachowanie pokrzywdzonego w trakcie rozprawy wskazujące, iż mocno przeżył to zdarzenie i nadal wywołuje ono u niego duże emocje, a przyczyną tego jest poczucie krzywdy wywołane brutalnym i niczym ni sprowokowanym atakiem ze strony oskarżonego. To zachowanie pokrzywdzonego jest również jedną z okoliczności wzmacniających wiarygodność jego relacji.

zeznania świadka P. J.

Sąd ocenił zeznania świadka jako spójne, logiczne i znajdujące potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym, który Sąd uznał za wiarygodny i na którym oparł się czyniąc ustalenia faktyczne. Podkreślić należy, iż brak jest dowodów, które poddawałyby w wątpliwość wiarygodność zeznań świadka, a nadto świadek ten nie miał żadnego interesu w złożeniu zeznań niekorzystnych dla oskarżonego.

zeznania świadka J. W.

Sąd ocenił zeznania świadka jako spójne, logiczne i znajdujące potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym, który Sąd uznał za wiarygodny i na którym oparł się czyniąc ustalenia faktyczne. Podkreślić należy, iż brak jest dowodów, które poddawałyby w wątpliwość wiarygodność zeznań świadka, a nadto świadek ten nie miał żadnego interesu w złożeniu zeznań niekorzystnych dla oskarżonego.

zeznania świadka O. K.

Sąd ocenił zeznania świadka jako spójne, logiczne i znajdujące potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym, który Sąd uznał za wiarygodny i na którym oparł się czyniąc ustalenia faktyczne. Podkreślić należy, iż brak jest dowodów, które poddawałyby w wątpliwość wiarygodność zeznań świadka, a nadto świadek ten nie miał żadnego interesu w złożeniu zeznań niekorzystnych dla oskarżonego.

zeznania świadka S. S.

Sąd ocenił zeznania świadka jako spójne, logiczne i znajdujące potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym, który Sąd uznał za wiarygodny i na którym oparł się czyniąc ustalenia faktyczne. Podkreślić należy, iż brak jest dowodów, które poddawałyby w wątpliwość wiarygodność zeznań świadka, a nadto świadek ten nie miał żadnego interesu w złożeniu zeznań niekorzystnych dla oskarżonego.

częściowo wyjaśnienia oskarżonego M. R. (1)

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego M. R. (1), w których opisał okoliczności poznania pokrzywdzonego, jak tez przyznał, iż tasak stanowił jego własność. W tym zakresie jego wyjaśnienia znajdują potwierdzenie w wiarygodnym materiale dowodowym, na którym oparł się Sąd ustalając stan faktyczny.

Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1.1.1

częściowo wyjaśnienia oskarżonego M. R. (1)

W przeważającej części Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego. Całkowicie niewiarygodne są wyjaśnienia, w których oskarżony opisał przebieg zdarzenia w dniu 10.03.2024 roku stanowiącego przedmiot postępowania. Te wyjaśnienia nie wytrzymują krytyki w świetle zasad doświadczenia życiowego i logiki, jak też pozostają w oczywistej sprzeczności z wiarygodnymi dowodami w postaci zeznań świadka V. M., a nadto są wewnętrznie sprzeczne. Kompletnie niewiarygodne jest twierdzenie oskarżonego, iż to V. M. jako pierwszy uderzył go nieustalonym przedmiotem w głowę. Przeczą temu wiarygodne zeznania V. M.. Ponadto wskazać należy, iż pokrzywdzony nie miał żadnego interesu w tym, aby atakować oskarżonego bez żadnego powodu. Z materiału dowodowego wynika wprost, iż dzień wcześniej pokrzywdzony polecił oskarżonemu opuszczenie budynku, lecz po jego prośbach i zapewnieniach, że zmieni swoje zachowanie przystał na to, aby oskarżony pozostał na miejscu. Skoro, więc zgodził się na dalszą współprace z oskarżonym to po co miałby go atakować kilka godzin później bez żadnej przyczyny. Dodać w tym miejscu należy, iż to V. M. był bardziej niż oskarżony zainteresowany tym, aby zlecone prace wykonywać sprawnie, dobrze i szybko, gdyż to pokrzywdzonego łączyła więź umowna z właścicielem budynku i to pokrzywdzony odpowiadał za sprawną realizacje zadania. Oczywistym jest, więc, że pokrzywdzony nie miał żadnego interesu w atakowaniu oskarżonego, doprowadzaniu do bójki między nimi, a w konsekwencji może nawet zniszczeniom na terenie budynku, za które musiałby odpowiadać przed właścicielem. Odwrotna sytuacja występowała natomiast po stronie oskarżonego, który mógł mieć pretensje do pokrzywdzonego za wcześniejsze wyrzucenie go z pracy, a przede wszystkim nadużywał alkoholu i nie miał żadnego szczególnego interesu we właściwym wykonywaniu swoich obowiązków. Cała linia życiowa oskarżonego wskazuje, iż praca nie jest dla niego istotna, gdyż ponad nią przedkłada spożywanie alkoholu. Wynika to wprost z opinii sądowo – psychologicznej i opinii sądowo – psychiatrycznej, w których biegli stwierdzili, iż rozpoznali u oskarżonego zespół uzależnienia od alkoholu oraz cechy zaburzenia osobowości. Ponadto z opinii sądowo – psychologicznej wynika, iż u oskarżonego występują cechy osobowości bierno – domagającej się (bierno – agresywnej), co wprost koreluje z opisem zachowania oskarżonego podanym przez pokrzywdzonego. Fakt występowania takich cech osobowości u oskarżonego wprost wskazuje na to, iż to oskarżony zaatakował jako pierwszy pokrzywdzonego i w trakcie tego ataku przejawiał brutalne i agresywne działanie zmierzając do pozbawienia życia V. M.. Na marginesie należy zauważyć, iż oskarżony jest osobą wyższą i lepiej zbudowaną niż pokrzywdzony, a biorąc pod uwagę porównanie ich wagi zapewne znacznie silniejszą. Fakt ten czyni jeszcze bardziej nieprawdopodobną wersję, iż to pokrzywdzony jako pierwszy zaatakował oskarżonego. Oczywistym jest, że pokrzywdzony nie miałby szans w takim starciu i zdawał sobie z tego sprawę.

Powołane opinie biegłych przeczą też twierdzeniu oskarżonego, iż nie spożywał on często alkoholu i nie jest uzależniony od niego. Te kłamliwe twierdzenia miały jedynie na celu przedstawienie oskarżonego w lepszym świetle i w ten sposób chciał uniknąć odpowiedzialności karnej.

Twierdzeniu oskarżonego, iż pomiędzy nim a pokrzywdzonym nie było wcześniej kłótni przeczą wiarygodne zeznania świadków V. M. i P. J., z których wynika, że dochodziło między stronami do nieporozumień i kłótni, które były efektem nadużywania alkoholu przez oskarżonego i wynikającego z tego zaniedbywania pracy. Z zeznań powołanych świadków wynika jednoznacznie, iż V. M. narzekał na sposób pracy oskarżonego i nosił się z zamiarem odprawienia oskarżonego. Oczywistym jest, że z tego powodu dochodziło do co najmniej wymiany zdań między oskarżonym i pokrzywdzonym, a nawet w dniu 09.03.2024 roku do decyzji pokrzywdzonego o rezygnacji z pomocy oskarżonego, co jednak ostatecznie nie nastąpiło z uwagi na prośby kierowane przez oskarżonego do pokrzywdzonego.

Jako kłamliwe i całkowicie gołosłowne należy ocenić wyjaśnienia oskarżonego odnoszące się do kwestii przedmiotu, którym ugodził pokrzywdzonego. Oskarżony konsekwentnie zarzekał się, że nie wie jakim przedmiotem uderzył pokrzywdzonego. Ze zgromadzonego materiału dowodowego wynika wprost, iż przedmiotowy tasak, wskazany przez pokrzywdzonego jako narzędzie, którym zaatakował go oskarżony, należał właśnie do oskarżonego. Oskarżony przyznał to w swoich wyjaśnieniach, a w tym zakresie znajdują one potwierdzenie w oględzinach telefonu oskarżonego, w którym było zdjęcie rzeczonego tasaka. Z wiarygodnych zeznań V. M. wynika wprost, iż atakując go oskarżony trzymał ten tasak w ręce. Z kolei z opinii sądowo – lekarskiej wynika, iż obrażenia, których doznał pokrzywdzony mogły powstać w wyniku uderzeń zadanych tym tasakiem. Zauważyć w tym miejscu należy, iż tasaka tego nie odnaleziono na miejscu zdarzenia, a oskarżony sam przyznał w rozmowie z funkcjonariuszami Policji, iż tego właśnie tasaka użył wobec pokrzywdzonego, a następnie wyrzucił go w nieustalonym miejscu. Fakt usunięcia tego tasaka przez oskarżonego prowadzi do oczywistego wniosku, iż chciał on zatrzeć ślady zbrodni, jakiej się dopuścił. Gdyby nie użył tego przedmiotu wobec pokrzywdzonego nie miałby potrzeby wyrzucać tego tasaka czyniąc niemożliwym zatrzymanie go przez funkcjonariuszy Policji. Podobnie należy ocenić działanie oskarżonego polegające na dokładnym wytarciu wszystkich plam krwi, które powstały w wyniku obfitego krwawienia z ran doznanych przez pokrzywdzonego. Takie działanie również utrudniało poczynienie ustaleń odnośnie przebiegu zdarzenia i miało na celu uniknięcie odpowiedzialności karnej przez oskarżonego.

3.  PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☐

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☒

3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

1

M. R. (1)

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Sąd uznał oskarżonego M. R. (1) za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, ustalając, iż dopuścił się go w sposób szczegółowo opisany w zarzucie aktu oskarżenia.

W pierwszej kolejności podkreślić należy, że w przypadku przestępstwa usiłowania zabójstwa to właśnie zamiar sprawcy, a nie charakter spowodowanych obrażeń, w decydującym stopniu wpływa na kwalifikację prawną. Jak wskazuje się w doktrynie i licznym orzecznictwie: „Do okoliczności na podstawie których, należy poczynić ustalenia w zakresie zamiaru sprawcy zalicza się godzenie w ważne dla życia ludzkiego organy, siłę ciosu, ich wielokrotność, rodzaj i rozmiary użytego narzędzia, głębokość i kierunek ran, rodzaj uszkodzeń ciała, stopień zagrożenia dla życia, lecz również stosunek sprawcy do pokrzywdzonego, jego właściwości i dotychczasowy tryb życia, zachowanie przed popełnieniem przestępstwa, a także pobudki, motywy oraz tło zdarzenia i stopień zagrożenia dla życia pokrzywdzonego” (wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z 15.05.2019 II AKa 22/19).

Sąd nie ma wątpliwości, że oskarżony M. R. (1), w dniu 10 marca 2024 roku, grożąc pokrzywdzonemu V. M. pozbawieniem jej życia, a następnie przechodząc do realizacji swoich gróźb, zadał mu co najmniej dwa ciosy tasakiem w głowę, która jest miejscem powszechnie uznawanym za newralgiczne dla życia i zdrowia człowieka. Zadając te ciosy oskarżony działał umyślnie z zamiarem bezpośrednim pozbawienia V. M. życia. Okoliczności sprawy prowadzą do oczywistego wniosku, iż oskarżony atakując w opisany powyżej sposób pokrzywdzonego zmierzał do pozbawienia go życia. Oskarżony M. R. (1) jest osobą dojrzałą i doświadczoną. Każdy dysponujący przeciętnym zasobem wiedzy i doświadczenia życiowego człowiek, zdaje sobie sprawę z tego, że cios takim narzędziem, jak przedmiotowy tasak, zadany dodatkowo przez silnego, dobrze zbudowanego człowieka w głowę innej osoby może spowodować uszkodzenie ciała prowadzące do śmierci. Wskazać należy, że oskarżony artykułował swój zamiar wykrzykując do pokrzywdzonego, że pozbawi go życia. Oskarżony wypowiadał te groźby bezpośrednio na chwilę przed zadaniem ciosów jak i w trakcie ataku na pokrzywdzonego. Wielokrotne powtarzanie tych gróźb świadczy jednoznacznie o tym, że oskarżony miał sprecyzowany zamiar, który powstał nagle, częściowo pod wpływem spożytego alkoholu, a częściowo wskutek kłótni między stronami dotyczącymi zachowania oskarżonego i dalszego kontynuowania przez niego pracy dla pokrzywdzonego. Dodać również należy, iż oskarżony wykorzystał element zaskoczenia podczas ataku na pokrzywdzonego, atakując go, w chwili, gdy się tego nie spodziewał i nie mógł początkowo podjąć żadnej próby obrony. Ponadto oskarżony nie ograniczył się do jednego ciosu, lecz starał się zadać uderzenia pokrzywdzonemu kilka razy i tylko dzięki sprawności pokrzywdzonego do jego głowy dotarły tylko co najmniej dwa ciosy. Wskazać należy, iż działanie oskarżonego cechował znaczny stopień agresji, jak też było ono podjęte bez żadnego uzasadnionego powodu. To koreluje z treścią opinii sądowo - psychologicznej, w której stwierdzono, iż iż u oskarżonego występują cechy osobowości bierno – domagającej się (bierno – agresywnej). Oczywistym jest, więc, że oskarżony jest skłonny do takich zachowań agresywnych i działania bez uzasadnionego powodu. Te okoliczności prowadzą do wniosku, że oskarżony M. R. (1) działał umyślnie z zamiarem bezpośrednim pozbawienia życia pokrzywdzonego V. M.. Fakt, iż oskarżony swoim zachowaniem nie doprowadził do śmierci pokrzywdzonego, lecz spowodował u niego średnie obrażenia ciała nie prowadzi do wniosku, iż taki właśnie skutek był celem jego działania. Oskarżony nie odstąpił dobrowolnie od dalszego ataku, lecz uczynił to wskutek działań obronnych podjętych przez pokrzywdzonego, który zdołał zadać mu cios w głowę powodujący zastopowanie ataku oraz wskutek ucieczki pokrzywdzonego. Odstąpienie od dalszego działania zmierzającego do realizacji zamiaru było więc efektem działań obronnych pokrzywdzonego, jak i pewnego otrzeźwienia, które zapewne nastąpiło u oskarżonego pod wpływem jego działania i otrzymanego uderzenia obronnego ze strony pokrzywdzonego.

Z tych względów czyn oskarżonego wypełniał znamiona przestępstwa z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 148 § 1 kk.

W efekcie ciosów zadanych przez oskarżonego M. R. (1) pokrzywdzony V. M. doznał obrażeń ciała w postaci rany ciętej nosa po stronie lewej, ran ciętych głowy w okolicy czołowej oraz skroniowej lewej, złamania kości nosa po stronie lewej, złamania kości czołowej po stronie lewej z niewielkim wgłobieniem fragmentu kostnego oraz krwiaka podtwardówkowego w okolicy czołowej lewej, które spowodowały naruszenie czynności narządów ciała na okres powyżej 7 dni. Działając w powyższy sposób oskarżony naraził pokrzywdzonego realnie na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu określonego w art. 156 § 1 kk. W ten sposób oskarżony swoim zachowaniem wypełnił również znamiona przestępstwa z art. 157 § 1 kk.

Czyn oskarżonego wypełnia znamiona przestępstw opisanych w art. 13 § 1 kk w zw. z art. 148 § 1 kk i art. 157 § 1 kk, mamy więc do czynienia z kumulatywnym zbiegiem przepisów. Stąd konieczna była kumulatywna kwalifikacja czynu oskarżonego jako przestępstwa art. 13 § 1 kk w związku z art. 148 § 1 kk i art. 157 § 1 kk przy zastosowaniu art. 11 § 2 kk, tylko bowiem taka kwalifikacja oddaje całą zawartość kryminalną tego czynu. Z tych względów nastapiła zmiana kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu poprzez uzupełnienie je o przepis art. 157 § 1 kk.

☐

3.3. Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

3.4. Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

3.5. Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

4.  KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i
środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

M. R. (1)

1

1

Wymierzając oskarżonemu karę za przypisane mu przestępstwo Sąd kierował się wytycznymi wskazanymi w art. 53 kk. Biorąc pod uwagę te okoliczności Sąd wymierzył oskarżonemu M. R. (1) karę 11 lat pozbawienia wolności. Zauważyć należy, iż w niniejszej sprawie występowała znaczna ilość okoliczności obciążających, które należało wziąć pod uwagę przy wymiarze kary. Do takich okoliczności należy zaliczyć znaczny stopień społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu, oraz fakt, iż sprawca godził w najwyższe dobro jakim jest zdrowie i życie ludzkie. Fakt usiłowania pozbawienia życia drugiego człowieka sam w sobie zasługuje na szczególną dezaprobatę i potępienie. Stopień agresji oskarżonego przejawiający się w zadaniu kilku uderzeń pokrzywdzonemu jest okolicznością wpływająca obostrzająco na wymiar kary. Ustalenia poczynione w niniejszej sprawie nie doprowadziły do ujawnienia jakiekolwiek racjonalnego powodu, który mógłby skłonić oskarżonego do zaatakowania pokrzywdzonego. Wskazać należy, że oskarżony był już wcześniej karany. Zauważyć należy, iż wymierzono mu karę ograniczenia wolności , a więc dano mu szanse na poprawę swojego zachowania, lecz oskarżony nie uszanował zastosowanego wobec niego dobrodziejstwa, a nawet nie wykonał w całości orzeczonej kary. Postawa w trakcie niniejszej sprawy wskazuje, że oskarżony prezentuje bezkrytyczny stosunek do popełnionego przestępstwa.

M. R. (1)

2

1

Sąd na podstawie art. 46 § 1 kk orzekł wobec oskarżonego M. R. (1) obowiązek zadośćuczynienia za doznaną krzywdę wyrządzoną przestępstwem opisanym w punkcie 1 sentencji wyroku zasądzając od oskarżonego M. R. (1) na rzecz pokrzywdzonego V. M. kwotę 10.000 (dziesięć tysięcy) zł. Niewątpliwie krzywda, jaką wyrządził oskarżony pokrzywdzonemu jest znaczna, gdyż wyrządził mu ból fizyczny, jak też psychiczny. Oskarżony spowodował u pokrzywdzonego obrażenia ciała, jak też wywołał zapewne strach o swoje bezpieczeństwo. Stwierdzić można, iż stopień wyrządzonej mu krzywdy, która determinuje wysokość należnego zadośćuczynienia, był znaczny.

M. R. (1)

3

Z uwagi na wnioski płynące z opinii sądowo - psychiatrycznej, w której biegli wskazali, iż w przypadku oskarżonego M. R. (1) zachodzi konieczność zastosowania wobec niego środka zabezpieczającego w postaci terapii uzależnień w trybie ambulatoryjnym, Sąd na mocy art. 62 k.k. orzekł wobec oskarżonego wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności w systemie terapeutycznym w zakresie terapii uzależnień. Zastosowanie tej formy terapii, w miejsce środka zabezpieczającego, pozwoli w większym stopniu wdrożyć oskarżonego do przestrzegania porządku prawnego po wyjściu na wolność. Mając na uwadze wymiar kary orzeczonej wobec oskarżonego możliwe będzie niezwłoczne stosowanie wobec niego oddziaływań terapeutycznych, podczas, gdy realizacja postulowanego środka zabezpieczającego możliwa byłaby dopiero po zakończeniu odbywania długoterminowej kary pozbawienia wolności.

5.  Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

M. R. (1)

4

Na podstawie art. 63 § 1 k.k. Sąd zaliczył oskarżonemu na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres tymczasowego aresztowania w sprawie.

6.  inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

Prokurator wnioskował o orzeczenie wobec oskarżonego środka karnego w postaci pozbawienia praw publicznych na okres lat 8. W ocenie Sądu brak podstaw do orzeczenia takiego środka w niniejszej sprawie. W myśl art. 40 § 2 pkt 1 kk Sąd może orzec pozbawienie praw publicznych w razie skazania na karę pozbawienia wolności na czas nie krótszy od lat 3 za przestępstwo popełnione w wyniku motywacji zasługującej na szczególne potępienie. W niniejszej sprawie nie są spełnione te przesłanki, albowiem brak podstaw do stwierdzenia, iż oskarżony M. R. dopuścił się tego czynu w wyniku motywacji zasługującej na szczególne potępienie. W toku postepowania nie zdołano ustalić, jaki był motyw, którym kierował się oskarżony w chwili zaatakowania pokrzywdzonego. Skoro motywu tego nie dało się ustalić, to nie można stwierdzić, iż zasługiwał on na szczególne potępienie. Niewątpliwie zaatakowanie pokrzywdzonego bez praktycznie żadnego powodu stanowiło okoliczność wpływającą na zaostrzenie kary, lecz z pewnością nie można stwierdzić występowania motywacji, o której mowa w art. 40 § 2 pkt 1 kk. Z tych względów wniosku Prokuratora nie uwzględniono.

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

5

Sąd na podstawie art. 29 ust. 1 prawa o adwokaturze z 26 maja 1982 roku zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adwokat P. S. kwotę 2.214 zł (dwa tysiące dwieście czternaście złotych) tytułem obrony z urzędu udzielonej oskarżonemu wraz z należnym podatkiem od towarów i usług.

6

Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. i art. 17 ust. 1 ustawy z 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych Sąd zwolnił oskarżonego od opłaty i pozostałych kosztów procesu, którymi obciążył Skarb Państwa, albowiem niecelowe było obciążanie oskarżonego tymi kosztami z uwagi na fakt, iż oskarżony nie osiąga stałych dochodów i orzeczono wobec niego bezwzględną karę pozbawienia wolności.

7.  Podpis

SSO Marcin Buzdygan SSO Piotr Sikora